Στην μισάνοιχτη πόρτα,

μια στιγμιαία, κλεφτή ματιά

σφράγιζε, με αδιέξοδο την σιωπή καθώς,

το επικίνδυνο μυστικό,

δι’ ενός αμφισβητούμενου  ίσως,

αποδυνάμωνε  την μαρτυρία του ναι

…καταφέρνοντας έτσι,

να αιωρείται  σκόπιμα η συσκότιση…

Απεναντίας, κάθε αντίφαση

διατηρούσε ανοχύρωτη στην  αλλοτρίωση,

την αληθινή ροή  απαξιώνοντας,

με χροιά ψευδαίσθησης, την  άνομη πράξη!

Πανάξιος  ο ρόλος  σου,

σ’ αυτή την τραγωδία.

Τα θέλγητρα  της  προδοσίας,

τριάντα  αργύρια  ξεπεσμού

κι’ αλλότριας  ηδονής 

φιλιού,  σε πονεμένα  χείλη…

Ανήκουστη  συναλλαγή,

μαρμαρωμένου  εσπερινού.

Σφραγίδα  σου  η συμμετοχή,

στα  απόκοσμα  στερνά μου.

Το αντίτιμο της  αφέλειας

πράξη, κατάπτυστου εθισμού

οργής, σε παρειές  σκαμμένες…

  πλήρεις  αιμάτων  και, πληγές

ακάνθινου στεφάνου.

Υπάνθρωπη  προσπάθεια,

με ως  αιτία  το,  διότι.

 Ιστορικά,  καταραμένε

της  απιστίας , εκρίθης  χαμερπής

και, κίβδηλες  συμπεριφορές

ανήθικες,  ανευλαβείς,

το όνομα σου …φέρουνε

Ιούδα…  Ισκαριώτη.

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Σκυμμένη καιροφυλακτούσες,

στην λόγχη πάνω του δικαίου

κι’ αυθόρμητα μονολογούσες,

στο τεντωμένο σου σχοινί.

Ακμαίο ηθικό κρατούσες

ιδανικού υψηλού, ωραίου

…Θυσία, σαν καραδοκούσες

η πράξη σου να ευλογηθεί.

Κατόπιν, όρθωσες κεφάλι

του αυθορμητισμού πηγαίο,

με τόλμη, δίχως παραζάλη,

στην απαστράπτουσα σιγή.

Δεν απαρνήθηκες το χρίσμα

υιοθετώντας, στην ουσία

αντίθετη να ρθείς, σε πείσμα

του κάθε που, σε προκαλεί.

Δεν κιότεψες να παραμείνεις,

με καμουφλάζ παραλλαγμένη

καθώς, τα λύτρα της οδύνης

στερεύανε την αντοχή.

Του οίκτου, άδραξες την τόλμη

…καταπατώντας δακρυσμένη

των αφελών περίσσια ρώμη

Θυσία… κι’ έγινες, ευχή.

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Τα νιάτα κυνηγούν την ηδονή

αναζητούν, με πάθος την λαγνεία

όπως το σώμα, θέλει διατροφή

κι’ η γλώσσα αναζητά την ρητορεία…

Τα χείλη ψάχνουν, για ζεστό φιλί

οι τρυφερές καρδιές την ευτυχία

…ανάπαυση γυρεύει η ψυχή

το πνεύμα, αναζητά ελευθερία.

Η προσδοκία, επιτρέπει αναμονή

φρέσκες ιδέες, κατεβάζει η εξυπνάδα

… παλάτια  κτίζει  η  υπομονή

κι’ ο επιμένων, ξεχωρίζει απ’ την αράδα.

Το όνειρο διαρκώς, θα προσπαθεί,

για ελπιδοφόρο αύριο, καθάριο

να χει αγάπη, αξιοπρέπεια, τιμή,

αλληλεγγύη, σεβασμό μα και, κουράγιο.

Σε τέτοιες διαδρομές ελκυστικές

αιχμάλωτες, οι ανθρώπινες αισθήσεις

ουσία προσδοκούν απ’ την ζωή

καθώς, πληθαίνουνε οι απαιτήσεις.

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Αμφιβολία,

μ’ όπλο σου την αμφισβήτηση

…υποβιβάζεις,

πάντα την εμπιστοσύνη.

Είσαι ζιζάνιο

που, σπέρνεις την αντίθεση

γιατί, ερωτήματα,

σε κάθε αλήθεια βάζεις.

Αμφιβολία,

υποθάλπεις την αντίρρηση

έχοντας στόχο,

το μυαλό να συσκοτίζεις.

Αγνές προθέσεις

δίχως διάφανο αποτέλεσμα,

με υποψίες,

διαρκώς υποδαυλίζεις.

Αμφιβολία,

στην αγάπη η στον έρωτα

πρωτοστατείς

επιμελώς ενώ, φροντίζεις

σκιές να ρίχνεις

στα κρυφά και, αφανέρωτα

μόνο και, μόνο,

για να πεις ότι, κερδίζεις.

Είσαι ξεδιάντροπη

φρονώ μα και, εγγύηση

καθώς,  παρ’ όλη

 την πικρή σου υπεροψία,

των αισθημάτων

αφαιρείς την μεταμφίεση

βγαίνοντας, τόσο  αληθινή…

Αμφιβολία!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους..!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Τα νομοσχέδια χωρίς χρήμα

δίχως μπαρούτι, μοιάζουν βλήμα

πυροδοτείς,  μ’ αντί να ρίξει

ακούς το κλικ και, έχει σβήσει

οπότε, άθικτος ο στόχος

η όπως λεν’ χαμένος κόπος

γιατί, αν πας,  με το τραγούδι

άσιτο ,δεν χορεύει αρκούδι.

Ένα λαός που, γυροφέρνει

γύρω απ’ το ψέμα και, επιμένει

στις τεμπελιάς τα δεκανίκια

αντί, να σκώσει τα μανίκια

πολιτικούς τέτοιους, θα βγάζει,

για να χει λόγους να κραυγάζει,

δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι

 Γερμανό- Ισπανοί και, Γάλλοι!

Ίδιο μοτίβο τετριμμένο,

μα, ηθικό ανεβασμένο

ώστε, να είμαστε πρώτοι,

στα παλαμάκια, στην Ευρώπη

έτσι, με τρυκ απ’ τα μπαλκόνια

και, πάντα τρύπια παντελόνια,

για ζητιανιά διαρκώς, στην γύρα

να βγαίνουμε που, χουμε πείρα.

Η ρωμιοσύνη, δεν πεθαίνει

όρθια διαρκώς, θα μένει,

με σώβρακα κατεβασμένα

έστω, μεσίστια ριγμένα,

όλους, θα αλλάζουμε τα φώτα,

με την ανένταχτή μας ρώτα,

με κλικ του πνεύματος, του λόγου,

στο …μεγαλείο του Ζαλόγγου!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Κάποτε, αποφάσισες

να κλείσεις τη καρδιά σου

ήθελες , επτασφράγιστη

να μείνει, μια ζωή

μα πάνω, στη βιασύνη σου,

στα σκόρπια όνειρα σου,

δεν  πρόσεξες ,μια αμυδρή

ελάχιστη,  ρωγμή.

Αργότερα, κάποια στιγμή

από τα δάκρια σου

που, στάλαζαν βράδυ, πρωί ,

στην  χαραμάδα αυτή,

ένα σποράκι φύτρωσε

σποράκι, απ’ τη  ματιά σου,

και, λουλουδάκι άνθισε

κει, στην  μικρή ρωγμή.

Ευθείς  αναρωτήθηκες

μες  την αραχνιασμένη

καρδιά την επτασφράγιστη

πως,  να συνέβη αυτό?

Δεν  …ήξερες?  Ο έρωτας,

μορφές  αλλάζει  σχήμα,

πρώτος μυρίζει τους ανθούς

όταν,  μοσχοβολούν…

Κι’ αν απορείς, για την μικρή

ρωγμή που, είχες  αφήσει

έπρεπε, να σιγουρευτείς

γιατί, δεν είχε κλείσει.

Αυτό, συμβαίνει πάντοτε,

με τις …νεκρές  καρδούλες,

σαν ποτιστούν κι’ ανθίσουνε…

Γεμίζουν  πεταλούδες.

Για όλους...!

Πρώτη.. Φλεβάρη σήμερα κι’ όπως λέει ο λαός … Ο Φλεβάρης κι’ αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει.
Πρώτη λοιπόν Κυριακή του μήνα ο οποίος  έρχεται, με τα ωραία της αποκριάς
κι’ όπως δείχνουν τα δεδομένα αν και, κουτσός οπτικά τουλάχιστον, θα αποδειχτεί χαρούμενος, για το ωφέλιμος, δεν ξέρω αλλά, αφού μας μπήκε, με το καλό να μας βγει..
Καλό μήνα, σε όλους,  με περισσότερο χαβαλέ ,ευχάριστη διάθεση και, χιούμορ αν επιπλέον, προσθέσετε λίγο άδολη αγάπη έχετε βρει, το φάρμακο της ευτυχίας...
Αρκεί, να μην είστε άφραγκοι διότι, όλα τα παραπάνω, θα σας φανούν φαιδρά βλέπετε το χρήμα αν και, καταραμένο είναι απολύτως σχετικό, με τα υπόλοιπα!

Χρήμα,  που ορκίζεις τους εχθρούς

και, διαιρείς τους  φίλους,

τον έρωτα αμφισβητείς

το  δίκιο, υπονομεύεις

εξαπατάς την αρετή

βρίσκοντας τρόπου χίλιους

κι’ ανάλογα, με τους καιρούς…

Εχθρούς, κάνεις  τους φίλους!

Χρήμα, δυνάστη εραστή

η  βδελυρή επαφή σου

εξουσιάζει τη ζωή,

σμιλεύει τη κακία,

ελευθερώνει  ένστικτα

που, με διαταγή σου,

υπηρετούνε  δόλια…

Την  φθονερή  μορφή σου.

Εύκολα, δε παλεύεσαι

ποιο δύσκολα, νικιέσαι

της λάμψης σου το χάρισμα

ελέγχει  συνειδήσεις

κι’ αν, κάτι σου αντισταθεί

ευθύς, θα του επιδείξεις

πως , μόνο μ’ ένα νεύμα σου …

λερώνεις  υπολήψεις.

Μόνο τρελοί και, ασκητές,

περιφρονούν  παγίως

το πλάνο προσωπείο σου

μη  δίνοντας  αξία

παρ’ όλο,  που υποχθόνια

δουλεύεις  η δολίως

της  λογικής η υπέρβαση,

σε αγνοεί τελείως…

Μα, έχω μυαλό εχέφρονα

κι’ αν, σ’ εκθειάζω ατέρμονα

είτε, σε καταριέμαι

χωρίς τη προστασία σου

αδυνατώ  να ζήσω

και,  για να, σε αποκτήσω,

με τ’  άλλα σου  φερέφωνα…

Συμπλέω… Θεέ και, δαίμονα!

Στην εποχή του πλαστικού,

τι ορθόδοξο  υπάρχει

φάσκει και, αντιφάσκει

καθείς , ελαστικά.

Μέχρι, σημείου εριστικού

η  γλώσσα  εκχωρείται

καθώς , κυριαρχείται

από, τα  …βασικά.

Ως  και, η φρέσκια μας  γενιά

η …παραμορφωμένη

ενώ, ακραιφνώς κραδαίνει

λεπίδι και, φωτιά

της  λεβεντιάς  το ανάστημα,

αρνείται  να ορθώσει,

με θράσος  λέει, θα σώσει

το κόσμο …βασικά.

Παράδειγμα, δεν έδωσα

εντύπωση να κάνω

μπορεί και, να τα χάνω

γεράματα  είν’  αυτά

μα,  αν συγκρατώ τα νεύρα μου

 κι’ απ’ το κακό μου αφρίζω

ξωπίσω, δεν γυρίζω

εκεί,  στα …βασικά.

Βεβαίως  αν πολυλογώ,

θα φταίει  το …Βιάγκρα

που, μ’ έχει κάνει άντρα,

για μερικά λεπτά

διότι , αποτοξίνωση

απ’ της  ζωής  το αγάντα,

σαν  …σφίξω τη  γραβάτα,

θα νιώσω… βασικά.

Φουντώνει η αντιπαράθεση

μα, πουθενά διάθεση

όλοι μαζί να κάτσουνε,

σε στρογγυλό τραπέζι.

Να πούνε, πέντε πράγματα,

για άρτο, με θεάματα

κι’ όχι, με λόγια ξύλινα

καθείς, να μας εμπαίζει.

Πάντοτε, απαράλλαχτα

πικρόχολα,  ανάλατα,

λες  ποιηματάκια σχολικά

γιορτών, συνηθισμένα.

Καμώνονται, για τον λαό

εκείνοι που έχουν, για θεό

του Μαμωνά  τα’ αργύρια,

με ψέμα, ξεπλυμένα.

Ύστερα, με την ψήφο μας

και, τον μακάριο ύπνο μας

αφήνουν, την σαμπάνια τους

…εκρηκτικά να αφρίζει.

Σ’ εμάς, μετά τις εκλογές

του μπαλκονιού, ηχούν τα yes

καθώς, τραβάμε κατηφείς

ξανά, στο μετερίζι.

Για όλους..!

Για όλους...!

Τούτη την εποχή χρειάζεται να παίρνετε  ιδιαίτερες  προφυλάξεις  καθώς ο παγερός  βοριάς  είναι  σύμβουλος  άσχημων  ιώσεων μεγαλύτερη των οποίων  ο προεκλογικός  πυρετός…

Χτυπά  ύπουλα, είναι μεταδοτικός  και, επειδή  το μικρόβιο λατρεύει να φωλιάζει στα μάτια  ιδίως, σε εκείνα που φορούν παρωπίδες, δεν είναι εύκολο,  «καθώς  οι άτιμες , δεν ξεκολλάνε,  με τίποτα»  να αντιμετωπιστεί!

Ωστόσο, αν παραμείνετε δίχως την κατάλληλη θεραπεία, " δεν είστε ...κουμπωμένοι, δεν βαστάτε μικρό καλάθι  και, δεν αποφεύγετε την πολιτική ψευτουριά"  μπορεί, να  σας  κάνει μεγάλη ζημιά…!

Και, μην μου πείτε μετά πως, δεν σας προειδοποίησα... διότι η ασθένεια έχει επιπλοκές που επεκτείνονται στα χέρια και, άντε μετά  να παραμείνετε κοψοχέρηδες!

Προτού  λοιπόν  κολλήσετε τον  ιό  ο οποίος  συνήθως, είναι  λίγων εβδομάδων και, ευτυχώς, κάπου εκεί, με τις  αλκυονίδες  ημέρες  εξαφανίζεται… Προσοχήηηηη!

Για όλους...!

Για όλους...!

Εμείς  οι Έλληνες  είμαστε γεννημένοι  ποιητές,  φιλόσοφοι , στοχαστές,  ρομαντικοί, με πνεύμα  ανεξάρτητο  που  καθώς  ταξιδεύει, στα  σύννεφα

εξακολουθεί , να  παραμένει  επιρρεπές  ,σε μύθους , δοξασίες  και, πατρογονικές  αντιλήψεις  μεγαλείου,  μη έχοντας  διάθεση να προσγειωθεί…

Αυτό, γνωρίζουν  άριστα οι μεγαλόσχημοι  γητευτές,  {πολιτικοί} του λαού φροντίζοντας  κάθε φορά  να μας  προσφέρουν  άφθονα  μεν  ψεύτικα  δε  όνειρα  ίδια,  μ’ εκείνα  που  οξύνουν  το  πνεύμα  αλλά,  αντιστοιχούν, σε  φρούδες  ελπίδες   κι’ ενώ,  η  ευκολία  της  …πνευματικής  ανάτασης  βρίσκεται,  προ των πυλών,  η  δυσκολία  της  …προσγείωσης   απαιτεί,  κλίμα  ψυχρό μακριά από πλανεύτρες  θάλασσες , δαντελένιες  ακρογιαλιές  και, ηλιόλουστες  ημέρες,  με ερωτική διάθεση. 

Αθάνατη  Ελλάς -  Είμαστε  παιδιά  σου  και,  μη το γελάς…

Για όλους...!

Για όλους...!

Στη …κατάρα σου, δεν έδινα βαρύτητα

αψηφώντας  το πανάθλιο πρόσωπο σου.

Επαρκώς,  ποτέ μου, δεν αναρωτήθηκα,

για το αόρατο, στυγνό …χαμόγελο σου.

Στις προκλήσεις σου, αδιάφορα  προσπέρναγα

παραβλέποντας,  την εμπαθή σου αξία,

με συμπάθεια το μάτι μου, σου έκλεινα

ενώ, ορκιζόμουν σύμμαχος  σου, πλεονεξία.

Κάθε ασχήμια σου, την έβλεπα προτέρημα,

μη τολμώντας  δραστικά  να, σ’ εμποδίσω

και, προθέσεις  σου, θεώρησα  ωφέλημα

προσδοκώντας  από εκείνες,  να  κερδίσω.

Υποχείριο αθλιότητας,  ενέδωσα

δίχως  ψήγμα, ευτελούς  δικαιολογίας

…περηφάνια αισθημάτων, σαν  παρέδωσα

ως  γραικύλος,  ιταμής  σου εξουσίας.

Τελικά οι πολιτικοί μας  είναι, για κλάματα…

Μια .. Παρίσι, μια.. Λονδίνο η σε ντύνω η σε γδύνω.  Να  τους λυπάσαι τους φουκαράδες  διαρκώς,  με γεμάτη βαλίτσα στο χέρι πότε επιτέλους, θα ξεκουραστούν?

Με τόσο φόρτο, τόσο κόπο και, διαρκώς  ν’ αλλάζουν φανελάκια  μπας  και,  μας  σώσουν  όμως…

Εκεί, παρά  τις δυσκολίες  επιμένουν  επιλέγοντας  διαρκώς το ίδιο,  κουραστικό επάγγελμα…

Κι’ ενώ, λογικά , θα  πρέπει να τους  επί- κωλό- νται  και, βαρέα,  ανθυγιεινά ένσημα…

Εμείς , αντί ευγνωμοσύνης  τους  φασκελώνουμε αγρίως  ε, δεν είμαστε  λαός… χα, χα, χα.

Για όλους...!

Τελευταία,  όλοι  ασχολούμαστε, με τους  Τζιχαντιστές  οι οποίοι, σε εμπόλεμη κατάσταση, με …θρησκευτικό  παραλογισμό κόβουν,  κεφάλια  των αντιπάλων τους …

Και, ξεχνούμε  ανεκδιήγητο  πρόεδρο  Ελληνικού  από …κόμματος  που, σε περίοδο ειρήνης  διαμηνύει  ότι,  θα  αποκεφαλίσει  βουλευτές  του  αν, διανοηθούν  να  ψηφίσουν, για  νέο  Προέδρου  της  Δημοκρατίας…

Αναλογιστείτε  τέτοιο  πολιτικό  ως  Πρωθυπουργό…  ας  πούμε.

Η  παραφροσύνη, στο μεγαλείο της!

Για όλους...!

Παιδιά!  Καλού κακού,  όταν  κυκλοφορείτε  κρατάτε και,  καμιά ομπρέλα  διότι, (λόγω …εκλογών)  τα πολιτικά  πυροτεχνήματα, θα πέφτουν βροχή! 

Έχω την εντύπωση ότι , στην Αμφίπολη ο ΣΥΡΙΖΑ τη πάτησε γιατί, βρέθηκε ο 180ο ψήφος, που έλειπε από τη κυβέρνηση συνεργασίας, για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας. Χα, χα, χα.

Γιατί, καμπάνα αρνήθηκες

να αντιλαλήσεις  ήχο

αφήνοντας  την εκκλησιά

σ΄ απέραντη σιωπή?

Ωδή πως  και, θεώρησες

ανεπαρκή το στίχο

…παντρεύοντας  το εύηχο,

με φάλτσα μουσική?

Σκιά γιατί, απαρνήθηκες

τη φωτεινή πλευρά σου

κρατώντας  εκδικητικά

διαρκώς ,μια σκοτεινιά?

Θεέ και, μονομάχε μου…

Έρωτα, δίχως …όπλα,

στη ζήλεια γιατί, …πρόδωσες

 αδύναμη  καρδιά?

Βρε το φουκαρά υφυπουργό παιδείας  πάνω, που σήκωσε τους τόνους  κατά Λιάνας  Κανέλλη μεριά  να σου, μια κεραμίδα από το …μακρύ χέρι  του Πρωθυπουργού!

Διότι, κύριε Στύλιο  μας  πως, υπάγεις  ξυπόλητος  επί  ακάνθων  εις  εποχάς    κατά τας  οποίας,  πλέρια χρειαζόμαστε  συναίνεση,  προς  εκλογή …Προέδρου   Δημοκρατίας !

Βέβαια, το ΚΚΕ …ψηφίζει  παρόν  άλλα, δε  καταψηφίζει!

Κι’ επειδή τα παραπάνω σου διέφυγαν,  το παρακάτω στιχάκι, εξαιρετικά αφιερωμένο, για σένα…

…Συγγνώμη, για την άτυχη στιγμή,

που  ο άμοιρος  επέδειξα  πυγμή

νομίζοντας  θα, σε αποστομώσω.

Δε πρόκανα, μου ήρθε γυριστή,

στου …υπουργού τη θέση τη ζεστή,

δεν  έμελλε να μείνω, να  στεριώσω….

Όλοι εκεί, στην αντιπολίτευση μας λένε ότι, δεν θα βγει …Πρόεδρος  της  Δημοκρατίας  διότι, δεν  υπάρχουν οι εκατόν ογδόντα βουλευτές  και, γι’ αυτό άμεσα , πρέπει  να πάμε. σε εκλογές!

Προφανώς , αποκρύπτουν το αυτονόητο.

Εκείνο,  που συνηγορεί  υπέρ της εκλογής  …Προέδρου  διότι,  ποιος  βουλευτής , «πλην εκείνων, που έχουν μερικά εκατομμύρια καταθέσεις «  θα  διακινδυνεύσει για τον επόμενο ενάμιση χρόνο να χάση τη παχυλή,  βουλευτική του αποζημίωση χωριά,  που  αν μείνει άνεργος  λόγω μη επανεκλογής  του  ενδεχομένως,  ψάχνει και, για…. Δουλειά….

Ως  εκ’ τούτου, λίγη  αυτοσυγκράτηση, δε βλάπτει.

Σιβύλλιους  είναι αλήθεια ότι,  οι Έλληνες  είμαστε φουτουριστικός  λαός?

Γιατί, ρωτάς? Παραδειγματίσου από τα χρώματα τριγύρω σου...

Ποια χρώματα?

Κόκκινα  δάνεια , μαύρο χρήμα, γαλάζιες κορδέλες , πράσινα άλογα, πορτοκαλί φούμαρα, κίτρινα  φύκια, ροζ όνειρα  και, μουσταρδί  αέρια… Βλακέντιε!  

Για όλους...!

Στα  πρώτα βήματα σου αναθάρρησες

τη πρόσθεσες  επ’ ώμου και μπαρκάρισες.

Με πρόσωπο καθάριο  ήσουν  απέναντι

σου χρώσταγε  και ,πήρες  μόνο έναντι.

Δε μίλησες , συνέχισες  στη ρώτα της

καλύπτοντας,  με όνειρα  τα νώτα της.

Αχάριστες  και, πάλι  δόσεις  πλήρωσε

αντί να  σ’ εξοφλήσει,  σ’  αποκλήρωσε.

Την είχες ,όπως  όλοι μας ως  πρότυπο,

σε χόρτασε, ευμεγέθη  υπόθετο.

Βαρέθηκες  παρ’ όλη τη προσπάθεια

να σου επιδίδει, ανεξόφλητα γραμμάτια.

Αγριωπή  σαν είδες  τη συνέχεια,

στην  άκρως  επικίνδυνη ανέχεια

έδειξες  πλάτη, αιφνιδίως  και ,…λουφάρισες

επάνω, στα …βραχώδη της  …στουκάρισες!

Δε συμμετέχεις  πλέον  στη χασούρα της

τα χνώτα από τη μπόχα τη μαστούρα της.

Επιταγές , σαν απαράδεκτες  διέγραψες

στο Τειρεσία της απάθειας την έγραψες.

Ευγνωμοσύνη?  Που, ν’ αφήσεις, δε σου σμίλεψε

σου στέρησες το ήθος,  σε ρεζίλεψε

κι’ εφ’ όσον  στα σαλέ  της  δεν  εισχώρησες

τη  πήρες  υπό μάλης  και, …αποχώρησες…

Με  συννεφιά  ταξίδεψα,

με  συννεφιά  γυρίζω

μες  στην  αμετροέπεια,

που  λέγεται,  ζωή.

Νομοταγής   ξεκίνησα

μα  πλέον,  δεν  ελπίζω

πίσω  από  τέτοια  συννεφιά,

να  υπάρχει… Ανατολή.

Σε  πιάτσες  συναλλάχθηκα

μ’  αγύρτες,   κι’ εκτός  νόμου,

που  ανέκαθεν  είχαν κοινό,

τον  παρονομαστή.

Υποταγμένες  οι  ψυχές

με  τα  δεσμά  του  φόβου,

στον  αγοραίο  έρωτα

βορά,  κάθε  κορμί.

Αιχμάλωτα  ερεθίσματα,

στο  …άρρωστο  μυαλό  μου

σκάνε,  με  έκρηξη  συρμού,

σε  εκτροχιασμό

έτσι  κι’ αλλιώς,  οι  μάστιγες

κράτους  και,  υποκόσμου

με  …βάπτισαν  ανένταχτο,

περιθωριακό.

…Κέντρισα το   αδέσποτο

σκοτάδι  στο  άδειο  βλέμμα, 

να  μετατρέψει  το  θυμό,

σε   άναρχη  φωτιά

στάμπαρα,  με  πυρρόβεργα

το   ματωμένο  δέρμα

υψώνοντας   σαν  λάβαρο, 

μια  σιδερογροθιά.

Η   συννεφιά  αν  με  σκέπασε

πόρνη  ζωή,  που  είσαι

να  σεργιανίσεις  δίπλα  μου

σαν  μάνα ,  αδελφή?

Το  …μίσος  σου,  με  εξέθρεψε

γιατί,  διαρκώς  αρνείσαι

να  ανοίξεις , λίγα  σύννεφα

να  δω … Ανατολή!

Για όλους...!

Ψέμα!  Καθώς  αθέτησες

τη πρώτη σου συγνώμη,

στο λάθος,  δίνοντας  λαβή

να αναπαραχθεί…

Έχασες  το δικαίωμα

της  ηθικής  οι νόμοι

να δουν, με ελαφρυντικά

την όποια  σου, ενοχή.

Εάν, το παρερμήνευσες

από κακή συνήθεια

στο …ψεματάκι σου ατυχώς

άλλο, να προστεθεί…

Είν’ απολύτως  φυσικό

στη νέα σου απείθεια,

ακόμη κι’ η συγχώρεση

να,  σε απαρνηθεί.

Φρόντισε, σύντομα λοιπόν

από, τα σφάλματά σου

να πάρεις, κάποιο μάθημα

κάτι, να  διδαχθείς…

Γιατί,  αν … επαφίεσαι

διαρκώς  στα ψέματα σου,

ψεύτικο κόσμο έστησες,

σε ψεύτικο, θα ζεις.

Παγκόσμια  μητέρα μας:  Ελλάς…

Απαύγασμα, πολιτισμών και, μήτρα

μυστήρια, ανυπέρβλητα φυλάς,

στη γη σου, με βαριά ,αιώνια ρήτρα.

Ανάδελφη,  αρχέγονη γωνιά

…ουράνιων Θεών  προικώο δώρο

το σύμπαν όλο, γλωσσολογικά

κρεμιέται, απ’ τον ομφάλιο σου, λώρο.

Παγκόσμια  μητέρα μας: Ελλάς…

Αέναη, ισορροπεί η θωριά σου

σημάδια, αφήνει  όπου προσπερνάς

σφραγίδα επική η κληρονομιά σου.

Η φύτρα σου, διαχρονικά κυλά

κι’ αν ματωμένη, ιστορικά ορθώνει,

με πνεύμα μεγαλείου ορθή ματιά,

στη δόξα, που σεμνά, σε στεφανώνει.

Παγκόσμια  μητέρα μας: Ελλάς…

Μοσχοβολάς , πορφύροαναθρεμένη,

σε ίχνη ηρώων καθώς  προσκυνάς

κρυφά ,σ’ ακολουθεί η Οικουμένη…

Ελλάς , στο πέρασμά σου κυριαρχείς,

με φώς, που υποκύπτει κάθε ανθέλλην

δίχως,  να εκδικείσαι  …τιμωρείς

πας  βάρβαρος, μη θεωρείται …Έλλην!

Για όλους...!

Τι προσδοκάς , το δίκιο σου

από, τους …δήθεν νόμους?

Οι δυνατοί τους έφτιαξαν

αυτούς, υποστηρίζουν

κι’ αν κατά τύχη αδύναμοι,

τους ισχυρούς …νικήσουν,

σαν νικητές  μετά κι’ αυτοί,

τους  ίδιους,  κάνουν όπλο.

Λες  τελικά, το δίκαιο

άραγε, ποιοι το έχουν?

Οι πρώτοι , νόμους που έραψαν,

για τα δικά τους μέτρα

η  επόμενοι , που  …ανέχτηκαν

ότι, κατηγορούσαν…

Διαχέοντας  το άδικο,

πάλι, σ’ αυτούς  π’ αντέχουν?

Τέτοια  απάντηση εσύ,

ο  πάντα αδικημένος

μπορεί να δώσεις, σαν μετράς

όλες  τις επιπτώσεις.

Θα …πολεμήσεις  το άδικο

καλά να επιβιώσεις

η επιμένεις  σ’ αγαθούς,..

Νόμους , να  επιβλέψεις?

Ξεκάθαρα, στο ερώτημα

πρέπει, να  πεις  αλήθεια,

δεν είναι υπόθεση ενός

είμαστε, όλοι μέλη…

Μπορεί, στους νόμους ν’ αντιδράς

απέναντι τους, να σαι

μα, δίχως  νόμους , μη ξεχνάς,

μια κοινωνία, αγέλη.

Η αμαρτία, είναι γένους θηλυκού

αυτό, να ξέρει ο καθένας πριν ενδώσει.
Να ευχαριστιέται, σαν γλυκό του κουταλιού,
με το μικρό του κουταλάκι, μη τελειώσει!
Υποκατάστατο, σαφώς εθιστικό
προσφέρει διάλλειμα… λαθραίας ευτυχίας
στου εγκεφάλου κέντρα, προκαλεί ερεθισμό
δίνοντας  αίσθηση …. πρόσκαιρης ευεξίας!

Η αμαρτία ήταν έμπνευση Θεού!
Το παραδέχτηκε, σαν διέταξε καθόλου,
του απαγορευμένου τούτου, αγγίξετε καρπού
γιατί , θα εκλάβετε …σφραγίδα του διαβόλου!
Όσο για εκείνους που ασκούνε κριτική
από …αμβώνων διαρκώς να τη …ξορκίσουν,
τη προτροπή μου μη εκλάβουν ως …αιχμή
τον εαυτό τους, σε καθρέπτη ας αντικρύσουν.

Η αμαρτία, αφήνει υπέρτατη ηδονή
φέρνει αχαλίνωτους σπασμούς, στη φαντασία
στη νομιμότητα, αποτελεί ρωγμή
δίνει, στην …άγευστη ζωή, χρώμα , ουσία.
Αυτό το …δέρας παρορμητικής χαράς
που, δε μετράς κανένα ρίσκο ώσπου να αγγίξεις,
σαν το αισθανθείς , όπως ο κλέφτης αντιδράς
κάνεις προσπάθειες, τα ίχνη σου να …σβήσεις!

Πανομοιότυπη , με ξυραφιού ακμή,
σε ξεγελά, με τη …βελούδινη αφή της
μα, έχει μια κόψη, που στη πρώτη αφορμή
χαράσσει επώδυνα, βαθιά , κάθε πληγή της.
Παρ’ όλα αυτά …φαντάζει τόσο ελκυστική
που, μόλις βρεις παραθυράκι ευκαιρίας,
δεν …αποφεύγεις, μια γλυκιά υπότροπη
να μοιραστείς, ένα …παιχνίδι αμαρτίας!

Εκεί η χαρά  που ορθώνεται η λύπη παραστέκει,

στα σκοτεινά ανεπαίσθητα, στους  ίσκιους,  ελλοχεύει.

Βλέπει, την όμορφη χαρά,  πλουμιδοστολισμένη,

παντού καλοδεχούμενη, στο πέρασμα της γέλια,

εγκώμια ασματόπλεκτα ,  χνάρια,

τραβούν ξωπίσω, σαν τ’ οίστρου συνακόλουθοι,

μ’ ευχές  την συνοδεύουν…

Κι’ η λύπη  ολομόναχη, ψυχρή, ενοχλημένη

αιτίες,  που εγκυμονούν την αφορμή  γυρεύει

να διεισδύσει, στα κλεφτά, να την παραγκωνίσει

ν’ ανταλλάξει όνειρα, με πίκρας μοιρολόι….

Με όλους,  π’  ασυγχώρητα, της γύρισαν την πλάτη

την άφησαν ακάλεστη, στο γιορτινό τους γλέντι.

Μετά από δαύτα μόλις  δει πως, πήρε το μεράδι

το …δίκαιο, όπως  θαρρεί εκείνη ότι ,της  πρέπει

…προφτάνει η  δάκρυκέραστη, σαν φτάνει ως τη πόρτα,

ν’ αποχωρήσει βιαστικά τα  τρόπαια κρατώντας

γιατί,  κυρίαρχη η χαρά  ακάθεκτη επιστρέφει,

μ’ αγέρωχη κορμοστασιά, το δρόμο να της κλείσει

κι’ ενώ, της  γνέφει αυστηρά καθώς την πλησιάζει,

σαν την εφτάνει ολόγυρα, γεμίζει χαρμολύπη!

Μοιάζει,  παράδοξη η  σειρά, του πεπρωμένου η ρώτα

ν’ ακολουθεί κάθε  χαρά, της λύπης το μοιραίο,

μ’ όποια απ’ τις δυο εμφανιστεί να καταφθάνει πρώτα

δε παύει, να ναι η ζωή δημιούργημα, σπουδαίο!

Πάνω στο τοίχο, άτυχος, ο στίχος που εγράφη
μιλούσε, για ανήκουστα των κυβερνώντων, λάθη.
Εγωιστικά κάθε ματιά,  δεν τον επικροτούσε
ασχέτως στα κατάβαθα μαζί του, αν συμφωνούσε.
Μα, ο στίχος ήτανε εκεί, όχι σε κάποιο ράφι
μαγνήτιζε τα βλέμματα, χάρασσε σαν ξυράφι.

Ο ποιητής κατέγραψε κραυγή, διαμαρτυρίας
ευφάνταστοι, διέγνωσαν υπογραφή, αναρχίας.
Λες πυρωμένο σίδερο, έκαιγε κάθε λέξη
κανείς, σε όσα έλεγε, δεν είχε να αναιρέσει.
Μα, ο στίχος ήτανε εκεί, όχι μες τις ειδήσεις
τον ένοιωθες, σαν ράπισμα κέντριζε, συνειδήσεις.

Πολλοί τον εψιθύριζαν, για να τον εμπεδώσουν
άλλοι τον αντιγράφανε, για να τον διαδώσουν.
Κάποιοι, είπαν φαινόμενο είναι του παραλόγου
αρνήθηκαν να αποδεχτούν, την δύναμη του λόγου.
Μα ο στίχος ήτανε εκεί, πνευματικό στολίδι
έμοιαζε απασφάλιστη βόμβα, χωρίς φιτίλι.

Εν κατακλείδι.

 Ημιμαθής, στριφνός ιδιοκτήτης
κοινώς ονομαζόμενος  αμόρφωτο γομάρι,
εκνευρισμένος λέγοντας, με λέρωσε ο αλήτης,
θεώρησε σαν προσβολή το στίχο στο ντουβάρι
Έτσι, ο στίχος, ο άτυχος, στο τοίχο που εγράφη
από αγροίκο μπογιατζή βιαίως ,διεγράφη.

Ενέργεια, αμετροεπής  ίχνη, ντροπής αφήνει
ένα κιλό, φθηνή μπογιά την ποίηση, να σβήνει.

Στη πράξη αυτή, διαφωνώ! 
Και, προσκαλώ όσους βάφουν..
Κάντε τους τοίχους κάτασπρους
οι ποιητές, να γράφουν
οι  σκέψεις καταλυτικές κι’ αν στην ουσία,
μητέρα όλων των δεινών η αλόγιστη, εξουσία!

Τι προσδοκάς , το δίκιο σου

από, τους …δήθεν νόμους?

Οι δυνατοί τους έφτιαξαν

αυτούς, υποστηρίζουν

κι’ αν κατά τύχη αδύναμοι,

τους ισχυρούς …νικήσουν,

σαν νικητές  μετά κι’ αυτοί,

τους  ίδιους,  κάνουν όπλο.

Λες  τελικά, το δίκαιο

άραγε, ποιοι το έχουν?

Οι πρώτοι , νόμους που έραψαν,

για τα δικά τους μέτρα

η  επόμενοι , που  …ανέχτηκαν

ότι, κατηγορούσαν…

Διαχέοντας  το άδικο,

πάλι, σ’ αυτούς  π’ αντέχουν?

Τέτοια  απάντηση εσύ,

ο  πάντα αδικημένος

μπορεί να δώσεις, σαν μετράς

όλες  τις επιπτώσεις.

Θα …πολεμήσεις  το άδικο

καλά να επιβιώσεις

η επιμένεις  σ’ αγαθούς,..

Νόμους , να  επιβλέψεις?

Ξεκάθαρα, στο ερώτημα

πρέπει, να  πεις  αλήθεια,

δεν είναι υπόθεση ενός

είμαστε, όλοι μέλη…

Μπορεί, στους νόμους ν’ αντιδράς

απέναντι τους, να σαι

μα, δίχως  νόμους , μη ξεχνάς,

μια κοινωνία, αγέλη.

Εγώ, στο υποσχέθηκα

πως, θα σε καθαρίσω

κι’ όσο επιμένεις δάκρυα

να μου προσθέτεις… πίσω,

  σου το ομολογώ,

δε κάνω ούτε βήμα,

και, μη θαρρείς  εκδίκηση

παίρνω, για να σαι  …θύμα.

Απλώς , αυτή  η διάθεση

αυξάνει, όταν σε βλέπω

ένστικτα , δολοφονικά

μες  το μυαλό μου έχω

ψάχνω, μαχαίρι μήπως  βρω

στη μέση, να σε σκίσω

τις  φλούδες  σου, σαδιστικά

μια, μια, να ξεφλουδίσω.

Το ακραίο σου πετσόκομμα

το κάνω, με χαρά μου

ας  τρέχουν, στα κομμάτια σου

καυτά τα δάκρυα μου

γιατί, για σένα έχω καημό

που τώρα, δεν αλλάζω

κρεμμύδι, στη σαλάτα μου

γουστάρω, να σε βάζω.

• αρτέμης αξαρλής

Η ιστορία επαναγράφεται και γω, θα προφητεύσω σήμερα ότι, το παραφουσκωμένο μπουκάλι της παγκόσμιας κοινότητας που είναι έτοιμο να εκραγεί, μετά τις εκλογές του δώδεκα στην Αμερική, θα ...ξεφουσκώσει κάπου, στη μέση ανατολή...!

Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2011, 09:55

Διαβάστε, πότε το έγραψα και, σκεφτήτε αν είχα δίκιο... Τζιχαντιστές, Συρία, Παλαιστίνη κλπ.

Απλώς, για την Ουκρανία τα πάντα, ήταν σχεδιασμένα απ' τις μεγάλες δυνάμεις λόγω Κριμαίας...!

Για όλους...! 

Στην αφέλεια  μου  κάποιους …σοβαρούς  εμπιστεύτηκα  που  αποδείχτηκαν , διαβρωμένοι  περίτρανα…  

Το  προηγούμενο, στην αφέλεια μου … λογικό σφάλμα , σε εκχώρηση αρμοδιοτήτων, σε …σοβαροφανείς  μετέτρεψα  επιτρέποντας,  να  διαχειρίζονται  τα  φτωχικά  μου  ιμάτια  ωστόσο  τα κενά,  χυδαία  συμπλήρωναν  στην ισχνή γκαρνταρόμπα  τους …  

Μα, δε διδάχτηκα!  Με άφεση αμαρτιών  επέτρεψα  στους  φαύλους  την  επανόρθωση  πρότερης,  στην αφέλεια  μου,  ανοησίας  …

Παρορμητική  προσέγγιση!  Τη  συγγνώμη,  προσδιόρισαν  ως  έκφραση αδυναμίας  διαιωνίζοντας , της  υπεροψίας  το  αδιέξοδο…

Τώρα, το πρώτιστο μου λάθος  εύχομαι,  πταίσμα  να θεωρηθεί  διότι, αν το δεύτερο  αποδειχτεί  πλημμέλημα  είναι σίγουρο ότι, στην αφέλεια  μου  αλλοίμονο, οριοθέτησα μετάβαση δια μέσου, επικίνδυνης  ατραπού … 

Καθώς,  από τις  επτασφράγιστες,  πύλες  της κολάσεως  στην  αφέλεια μου  τους  αρμούς  ασφαλείας  αφήρεσα  διανοίγοντας ,  σε λεφούσια  γραφικών την  απαγορευμένη  είσοδο… 

Αφήνοντας  ως  μοναδική,  στο κακούργημα  της  αφέλεια  μου  διέξοδο,  έναν  ματωμένο… ζουρλομανδύα!

Κι’ αν τον εαυτό μου, ειλικρινά

σου αποκάλυψα, τι?

Στην αδιαφορία σου οι ευαισθησίες μου,

έτυχαν αρνητικής  ανταπόκρισης.

Κι’ αν, θετικά

να, σε προσεγγίσω αποπειράθηκα, τι?

Τα υπέρ του χαρακτήρα μου, ακροθιγώς

υπέπεσαν, στην αντίληψη σου.

Στην ουσία, άσχετο προέταξες λόγο

επιτρέποντας  στην παρόρμηση

να αδικήσει ανυπόληπτα,

 κάθε  έντιμη  πρόθεση

τόσο, που στων αισθήσεων

την ευγενική μου πρόσκληση,

απλή σαγήνη αφουγκράστηκες,

απαξιώνοντας την αγάπη.

Ωστόσο, κι’ αν  η αυταπάρνηση,

δεν  ευδοκίμησε συγνώμης,

με καλοσύνη,  γιατί η θυσία

είναι μέρος  άδολης  προσφοράς ,

αποδέχτηκα την απόρριψη.

Με την  ιδιοτέλεια της  άγνοιας  

κι ‘ αν βαρύτατα ,με πλήγωσες 

θα χαρώ, στη μελλοντική σου ευτυχία!

Το  πνεύμα μου, το δήλωσε

…αφεντικούλη, φτάνει

άσε, το έρμο σου μυαλό

διακοπές  να κάνει.

Πάψε, να το παρατραβάς

σκυμμένος, στη σελίδα

κλείσε τον υπολογιστή

πριν, σου λασκάρει  η βίδα.

…Πάρε  βατραχοπέδιλα

μάσκα, μαγιό, ομπρέλα

και, τράβα στις ακρογιαλιές

προτού,  χτυπήσεις  μπιέλα…

Γιατί, αν δεν αγαπάς

εσύ, τον έρμο εαυτό σου

εγώ, δε συμπαρίσταμαι

στη …τρέλα των γραφτών σου.

Έτσι, το αποφάσισα,

με …ζόρισε κι’ εκείνο,

σαν μου πε, φτάνει  Αύγουστος,

στη πόλη, θ’ απομείνω…

Για τούτο, τα …θαλασσινά

στο πορτ μπαγκάζ πετάω

φουλάρισα ρεζερβουάρ

διακοπές να πάω...

Ξέρω, σας στενοχώρησα

μα, μην ανησυχείτε

Σεπτέμβρη, επανέρχομαι

φουλαριστός,  θα δείτε…

Μόλις, φρεσκάρω το μυαλό

ξεκουραστούν τα μάτια,

με νέα, θα εμφανιστώ

…πνευματική πραμάτεια.

Για όλους..!

Βαθυστόχαστες  εκφράσεις

η  σοφία δίχως …οίκτο

είναι εκείνα,  που απορρίπτω

σ’ όλες  τους, τις  διακυμάνσεις.

Ξεδιαλέγω  σπείρα, σπείρα

της  ζωής  τα  ότι, κι’ ότι

αφενός,  γιατί η  διότι

αντιστέκομαι, στα  στείρα.

Αναπόσπαστο κομμάτι

ως  πιστεύω, στη ζωή μου

τη  πληγή, με την αφή μου

θέλω ο δάχτυλος  να δράττει

 συνεπώς,  ιχνηλατώντας

μονοπάτια  μετ’ επαίνων,

ρότα , αρνούμαι των ανέμων

εις  τη γη γερά, πατώντας.

Κατ’ ευφημισμό αλήθειες,

απαρνιέμαι  επιμόνως

έστω επιρρεπείς, στο …μόνος

πίσω, από απλές  συνήθειες

που  επαρκώς, με ξεκουράζουν

δρώντας  διαρκώς,  σε πείσμα

όσων , μιας  τριχός  το ψήγμα

ως  τριχιά , παρουσιάζουν!

Προτιμώ, πριν αφορίσω

τα …κενά  τους,  μη συμπλεύσω

εν θερμό προτού, διαλέξω

εύνοια μου που, θ’ …αφήσω

 έτσι, εγκράτειας  πορεία

αφενός  δοκιμασμένη,

αφετέρου  προικισμένη,

επιλέγω η  εμπειρία.

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Αγάπη, κι’ αν ξεσπάθωσες

στ’ αδίστακτο συμφέρον

θεωρώντας, με αγνότητα,

θα του εναντιωθείς

όσο να το  προσπάθησες

χαμένη, εκ’ των  προτέρων

η μάχη και, στα γόνατα

μπροστά  του, θα συρθείς.

Πάντα,  επιδιώκοντας

επικυριαρχία

εκείνο, σου πριμοδοτεί

απαίσια φθορά…

Με ζήλεια, κακοήθεια

δόλο η  προδοσία

σε υποσκάπτει ανέκαθεν,

για να, σε  υπερνικά.

Αγάπη , που φαντάζεσαι

άτρωτη τη θωριά σου

κι’ …αθώα, υπερεκτιμάς

τη μάχη  εξ’ αρχής,

πρόσεχε, σου ναρκοθετεί

κάθε συναίσθημα σου

κι’ αυθαιρετεί εναντίον σου

μη …στέκεσαι  αφελής.

Όμως, σου οφείλει σεβασμό

όλοι οι οικουμένη

γιατί, ενώ παραπατάς

ολόγεμη  πληγές

τα λάβαρα σου, ορθώνονται,

δε πέφτεις  ηττημένη

ξανά ,εναντίον του εφορμάς

μ’  αγάπης,  ιαχές!

Για όλους....!

Για όλους...!

Νεοϊδρυθείσα  ...εταιρία οι  "Αιθέριοι δίοδοι" προσφέρει, σε ονειροβάτες...

Όλα, τα κατάλευκα ταξιδιάρικα σύννεφα, με έκπτωση, "επί της τιμής του αναγραφόμενου εισιτηρίου" έως και, εκατόν ένα τις εκατό, για …ποιητικά ταξίδια ενώ, τα όνειρα, συνταξιδεύουν δωρεάν...
Η προσφορά ισχύει, για τους επερχόμενους αιώνες… ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ!

Για όλους...!

Για όλους...!

Αδυνατώ, στα ουράνια  επίκληση να αρθρώσω,

τα χείλη μου, μαρμάρωσαν λέξη καμιά, δε βγαίνει

άδεια η ψυχή  παντέρημη, από το φόβο τρέμει

κι’ όμως, στιγμή δε σκέφτεται, ένα  πάτερ ημών…!

Βλέμμα, δεν επιτρέπεται εκεί, ψηλά να ορθώσω

τα αρχεία, διασαλεύουνε οι τύψεις  στο μυαλό μου

προβάλλοντας, μια ζοφερή από τον εαυτό μου

εικόνα, από  επαίσχυντο, άθλιο  παρελθόν!

Στο μεγαλείο της  ζωής  σέβη, δεν υποβάλλω

στεγνά τα μάτια  αδάκρυστα, σκότος  τα περιβάλλει

η σάρκα μου αδύναμη , το εξαίσιο, διαβάλλει…

κρίνοντας,  ως  ανεπαρκές, ρηχό, το δι’ ευχών…

Μόνο, στο θάνατο μπροστά …δοξάζω τ’ όνομα σου

σταυροκοπιέμαι ανελλιπώς, στου βίου τας  δυσμάς…

Θεία  μετάληψη …επαιτώ  κι’ όλη την ανοχή σου,

σε προσευχές, σ’ αναζητώ του ρόγχου, σιωπηράς….

Μεγαλοδύναμε Θεέ!  Πλάστη μου και, σωτήρα

εσύ, με το δικαίωμα, σ’ ανάσταση νεκρών

τον άφρονα συγχώρησε εμένα, που δεν είδα

ποια είδωλα προσκύναγα, που έδινα παρόν…

Δέξου, να ρθω στο πλάι σου χιλιομετανιωμένος

φιλώ σταυρό, δε ψεύδομαι τι λες ,δε  βοηθάς?

Κι’ εγώ, οπαδός σου ορκίζομαι, θα γίνω πωρωμένος

…Κερκίδα, στο υπόσχομαι… Ελέησον ημάς !

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Το κόμμα…  Μάσες …Χάψες  ανακοινώνει το...

  ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ  2014

1. Ανεπρόκοπος             Προκόπης      του      Ζήνωνα
2. Ανάλγητος                 Σταμάτιος      του      Περίανδρου
3. Ανελέητος                  Θεόδωρος       του      Ζαφείρη
4. Βούτας                        Περικλής       του      Αναίσθητου
5. Βαρύγδουπος             Αργύρης         του      Εύκρατη
6. Πονηρομάτης             Νίκος              του      Ερατοσθένη
7. Διαβρωμένος              Ανέστης          του      Πολύκαρπου
8. Εμπαθής                    Γιώργος          του      Πολύξερου
9. Ελαφροχέρης            Αδάμ               του      Ανήξερου
10. Κομπιναδόρος           Δημήτρης        του      Πολυδεύκη
11. Κουτάλας                   Μανιώς          του      Αλέξανδρου
12. Λαδωμένος                Ύστερης          του      Σωκράτη
13. Λαμόγιος                    Στέφανος       του      Αριστείδη
14. Μπαρούφας               Ιωσήφ                        του      Φιλήμονα
15. Μακρυχέρης              Ιωακείμ          του      Διόδωρου
16. Παπατζής                   Στέλιος          του      Κέκροπα
17. Παρλαπίπας              Όθωνας          του      Φαίδωνα
18. Παραμυθάς                Ηρακλής        του      Καπαδόκη
19. Ρουφήχτρας               Διαμαντής      του      Χέοπος
20. Ψεύτης                       Γιάννης          του      Αναξίμανδρου.

Προσοχή! Ρίχνεται μέχρι και …πέντε  φάσκελα… συγγνώμη σταυρούς  εννοούμαι.

Η μαζική συμμετοχή, θα δώσει δύναμη στους  πανάξιους!

Όλοι μαζί ,για την επιτυχία.

Κάποιοι κανόνες  εις  τους αιώνες

απαραβίαστοι θεωρούνται εξ’ υπαρχής

έτσι, συνήθως  οι δίχως  ήθος

τα αξιώματα κατέχουν, περιωπής.

Την όποια  αξία στην εξουσία

έστω ως  εξαίρεση σπανίως, θα τη βρεις

γιατί, αρέσκεται να υπηρετείται

από  αργυρώνητους  και, αναιδείς.

Κι’ άμα θελήσεις  να  παρεισφρήσεις,

να αντικρούσεις ,να συγκρουστείς,

σκέψου καλύτερα  πριν το  τολμήσεις

σου ρίχνουν …πρόθεση θεωρείσαι, αφελής.

…Ύποπτο σκηνικό, πίσω σου στήνεις

αλλιώς,  πως  τόλμησες, δεν είναι δυνατό

δίχως …επώνυμο, φλούδα  να ξύνεις

από  πλεόνασμα,  οικογενειακό!

Ωμή, ξεκάθαρη είναι η αλήθεια

μα είναι υπόθεση φρονώ, ασκητική.

Τα αξιώματα και, τα οφίτσια,

δεν έχουν σχέση, με αγίους  εν’ ζωή!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους..!

Για όλους....!

Για όλους...!

Η  λύση…

Ξέρετε, με τους εν  Ελλάδι,  συνέλληνες  ιθαγενείς  κάτι, καταντά περίεργο  μέχρι και, ύποπτο?

 Όλοι!  Μηδενός  εξαιρουμένου, «ασφαλώς , πλην κυβερνώντων» έχουμε για όλα έτοιμη, μια μαγική λύση και, περισσότερο η εκάστοτε αντιπολίτευση…

Η  οποία επιλύει τα πάντα, εν’ ριπή οφθαλμού!

Βλέπετε όμως ότι, μετά, από τα, θα ακολουθούν, κάτι ξεγυρισμένα  αλλά… διότι, σαν  μας  προκύψει ως  νέα κυβέρνηση  μετέπειτα , άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε…

Τότε, τα διαμαντένια τάματα, γίνονται ξυλάκια  Κίνας  κι’ εμείς  οι πολύξεροι , που προσδοκούσαμε στη βαρυσήμαντη λύση ψηφίζουμε στις  επόμενες  εκλογές  εκείνους, που είχαμε την εντύπωση  πως, δε  τη γνώριζαν δηλαδή, τους  πρώην  κυβερνώντες …

Ε’ είναι η δεν είναι ύποπτο?

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Κοίταξα εμπρός, ξωπίσω αγναντεύοντας

την ολισθηρά σκιά του παρελθόντος

δυσανάλογα, να θεριεύει

στο απροσδόκητο μου  μέλλον .

  Κι’ αν …προσαρμόστηκα στο τώρα

στην χρονομηχανή της  ιστορίας

το χθες, ολισθηρή κληρονομιά

στο… σήμερα ανακύπτει, καρέ , καρέ.

Η  ανεπάρκεια, υπερτερεί της άγνοιας

δίχως ωστόσο η  επίκληση της

να  λαμβάνεται  σοβαρά υπ’ όψη

παρά  μόνο, ως σαθρή  δικαιολογία

ενώ, κάθε απειρίας  αιτιολογία,

δε  μετατρέπει ,μια ολέθρια στάση

σε ασυμβίβαστη υπερτίμηση

…υποτιμημένης  μνήμης

…Η  συνέπεια στο λάθος,  πανανθρώπινο ελάττωμα!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους... Με τις καλύτερες ευχές μου.

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Τελικά ο πρόεδρος Ολαντ, δεν έχει μουσικό αυτί διότι,

μετά το ταγκό που τον χόρεψαν οι Γάλλοι ψηφοφόροι εκείνος,  επιμένει στο … Βαλς!

Της  δημαγωγίας  ειδεχθής  πηγή,

ορίζεται η ευφράδεια…

  Του λόγου οι κορώνες  χωρίς  υπερβολή

…διδάσκουν την ακράτεια.

Ελάχιστοι προσόντων λαλίστατοι ,εκλεκτοί,

τολμούν, με υπονοούμενα

εν’ τη ρύμη του λόγου, με μια  παραβολή

ν’ αλλάζουν, τα  εννοούμενα .

Στ’ αληθές  φροντίζουν, με διαρκείς αιχμές

ψευδόμενοι  με ύφος,

εντέχνως  απορίας  ν’ ανοίγουνε …ρωγμές

να διεισδύει, το…  μήπως?

Ύποπτα  θες  αφήνουν,  σ’ ατμόσφαιρα θολή,

να αιωρείται… κάπως,

αστάθεια ευπιστίας  του.. λες?  Η  του.. γιατί?

Σαν  νόημα, με βάθος.

Αγύρτες,  λογοπλάνοι  οι  των δικανικών

που ,προσδοκούν αισίως,

με γλωσσικές  ατάκες… λογύδριων θερμών

να  εμπαίζουν, ισοβίως…

Επιρρεπείς  θαμώνες,  που αρέσκονται να ζουν

την αφελή  ζωή τους,

με ζήτω και, με  μπράβο και, όσα  ευελπιστούν,

θα μοιραστούν, μαζί τους!

Ευ- θυμόσοφος.

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους....!

Για όλους...!

Από το τούνελ βγαίνουμε

μα, σε σπηλιά, θα μπούμε

έτσι, φαντάζει αβέβαιο

άγιο φως , αν δούμε.

Αφού, διαθέτει είσοδο

μεγάλη, για να μπαίνεις

ύστερα, μισοσκόταδο

άραγε, πούθε βγαίνεις?

Καλού κακού, ας  έχουμε

σκοινί, λένε μαζί μας

σαν οδηγό, να απλώνουμε,

για την επιστροφή μας.

Στη μια του άκρη ασορτί

θηλιά, πρέπει να έχει

θηλιά γερή το βάρος μας

ετούτη ,να αντέχει.

Αυτό, δεν το κατάλαβα

ίσως να φταίει ο λόγος

πως , σπούδασα άλλα τερπνά

κι’ όχι, σπηλαιολόγος.

Κανείς, λοιπόν στο σπήλαιο

μην μπει, δίχως  κουβάρι

και, για περίσσια σιγουριά

ας  σέρνει,  παλαμάρι.

Γιατί, στο μαύρο σπήλαιο

τρομάρα στην καρδιά μας,

έχει απαίσια  τρωκτικά

που ζουν, απ’ τα σκοινιά μας.

Κάθε, αδύναμη κλωστή

πρώτη, θα ροκανίσουν

και, σ’ όποιους  φάνε το σκοινί

πως , θα ματάγυρίσουν?

Εν συντομία φίλτατοι

τα γράφω και, τα λέω

σε κάθε βήμα προσοχή,

μέσα  εν τω σπηλαίω

διότι, κρύβει τέρατα

πάμπολλα και ,σημεία

που γίνονται στη θέα μας,

ανήμερα θηρία.

Φαινόμενο, ανεξήγητο

μεγάλη ιστορία

στη  χώρα αυτή τη μαγική

τη ξακουστή  Ελλάδα

πάνω, που απλώνουμε φτερά

εκεί, ειν’ η απορία

ξεπέφτουμε συνέλληνες 

σε  ατέλειωτο …Καιάδα.

Τα όσα περιέγραψα,

δεν είναι του μυαλού μου,

ορμώ κι’ εγώ, στο σπήλαιο

παθές  του κεφαλιού μου.

Σαν  διαθήκη το λοιπόν

τα  αφήνω μπας και, μάθουν

οι  επερχόμενες γενιές

τα ίδια, μη δε πάθουν.

Ο… Ευ-θυμόσοφος!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Δεν απέχω και ,πολύ απ’ το παράδοξο

το δόξα πατρί ν’ ανέχομαι η  τ΄ άδοξο

κι’ αφού το όνειρο προστρέχει, σ’ αδιέξοδο

τα καρούλια δοκιμάζω, για την έξοδο.

Ότι απόμεινε, ορίζεται παρείσακτο,

θα το βγάλω στο σφυρί, σε χρόνο δίσεκτο

  το πατίνι μου ας  πούμε, θα πουλήσω

πέντε φάσκελα στη μοίρα, να δωρίσω.

Αν, δεν φτάνουν τα αργύρια τα πέτσινα

ποιο φτηνά, θα …εκποιήσω τα ανεύθυνα,

που ροκάνισαν τις φρούδες  μου ελπίδες

διοχετεύοντας, σε μένα παρωπίδες.

Με καιρούς, θ’ αναζητήσω κάτι  αλλιώτικο,

δεν με νοιάζει, αν πλαγιάζει αδιόρθωτο

προτιμώ από, ένα αθώο δήθεν τρόπαιο

μαύρο φίδι, συντροφιά να έχω ενώπιο. 

Προφητεύω! Στα φαινόμενα, που εξαπατούν

προσκαλώντας  με εκεί, όπου αποπατούν

στ’ άλλοθι τους,  να συνδράμω, να γελάω,

περί ορέξεως, σε βόθρους, δε μιλάω.

Τα ενεργά μου εξοπλίζω, δέκα δάχτυλα

ανοιχτά, να διατηρούνται  κι’ όχι αβάσιμα

να στολίζουνε  ανθέλληνες,  …Δαρρείους

…τορπιλίζοντας  με όρσε, τρισαθλίους.

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους..!

Το θάνατο τον νίκησα

γιατί, έχω πεθάνει

και, τώρα πλέον, δεν μπορεί

 τίποτα να μου κάνει

γι’ αυτό, μην κλαίτε άδικα

στο σώμα που φορούσα

σακί μου ήταν άχρηστο,

απλώς, το κουβαλούσα.

Τώρα,  αισθάνομαι άνετα

ούτε άγχος, ούτε πίκρες,

γραμμάτια και, τράπεζες

μαζί, με υποθήκες

χαλάλι, σας τα άφησα

ούτε, που ξανασκάω

στου παραδείσου τα στενά,

με ωραίους, το γλεντάω.

  Φίλοι, γνωστοί και, συγγενείς

κει ,στου καφέ τη χάβρα

την χήρα μου προσέχετε,

που ναι, φωτιά και, λάβρα.

Κρύβει τον πόνο της βαθιά

πως το βαστά η καρδιά σας

βοηθείστε την κι’ αντεύχομαι,

άντε και, στα δικά σας.

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους..!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Πόσες  φορές  η φράση αυτή, δεν αντήχησε στην παιδική μας αφέλεια, σαν κακόηχη, φάλτσα μουσική.

Από τότε, όταν πρωτόγνωρες , αγαπημένες σκιές, σε μελωδικά νανουρίσματα  δειλά, αρχίσαμε, να ξεχωρίζουμε.

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

Αδυσώπητο ερέθισμα στην αθώα περιέργεια ανόθευτων ψυχών να ανιχνεύσουν…
Απροσδιόριστα  στην αρχή, συνειδητοποιώντας  αργότερα το πόσο,  υπερβολικές  απαιτήσεις,  προκλητικής  ζωής  δραματικά, εξουσιάζουν τους  χαρακτήρες.

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

Λόγια, άνευ ουσίας  χαρακωμένων συναισθημάτων προτού, υποκύψουν εξυπηρετώντας, επιρρεπείς  αδυναμίες, σε αδιέξοδους  συμβιβασμούς.

 Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

Δικαιολογία, ανεύθυνων επιλογών ενάντια, στα κλειδωμένα από μοιρολατρία, ανεφάρμοστα όνειρα.

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

…Εξαγνισμένο  αντίδοτο απελπισίας  ώστε, επιδείξεις  αλαζονικής  συμπεριφοράς, που υποβιβάζουν κάθε αυτοσεβασμό, σε ανατριχιαστικό χαστούκι  άνανδρης  ματαιοδοξίας, να  μετατρέπουν γοερό κλάμα, σε σιωπηλό αναστεναγμό.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί …

Παραίνεση, ερωτικής λαγνείας  ανήθικων εραστών, πίσω από κυρτούς, ενός βιοπαλαιστή, είλωτα πατέρα ώμους, επιχειρώντας  στο δικό του, ανυποψίαστο στρώμα, να εκτονωθούν.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

 Αγωνιώδης,  απόκρυψη δυσκολιών  κάτω από, ένα ανυπόφορο, άθλιας καθημερινότητας  μουχλιασμένο πέπλο, σε  θεοσκότεινο δωμάτιο, με τραπέζι άδειο και, ψυγείο κενό …
Να  σιγοντάρουν, στα αναφιλητά, μιας ευαίσθητης  μάνας  μαρτυρώντας το αποκρουστικό της  ανεργίας,  πρόσωπο.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

Απαιτήσεις,  αναμαλλιασμένων κληρονόμων  προτού, εξαγνισμένες  μορφές  προσπερνώντας  τον  επιθανάτιο ρόγχο  μεταβούν, από το ιδρωμένο μαξιλάρι του πόνου και, την υποβόσκουσα,  αρρώστια των καιρών,  στην  ευεξία της υποσχόμενης …Αθανασίας.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

Προσχηματική  ανακολουθία  ενδιάμεσα, ομηρικών καυγάδων, ιταμών συμφερόντων, ανέντιμων διακανονισμών, υποχθόνιας  προδοσίας  όλα, στη μίζερη παραδοχή αποτυχίας  των ανθρώπινων σχέσεων. 

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

Τα αίσχη, μιας  γραφικής κοινωνίας, σε ασταμάτητο ξεπεσμό
…Κοινωνία,  που αν και, πεισματικά  αρνείται να διδαχθεί από το παρελθόν ενσυνείδητα,  εξακολουθεί να διαβρώνει  το παρόν, κληροδοτώντας  στην τρυφερή…
Αχίλλειο  πτέρνα της οικουμένης  την  προμελετημένη και, μολυσμένη διαχρονικά  πληγή του Έκτορα, με την απαισιόδοξη  προοπτική  ότι, στο αποτρόπαιο μέλλον οι  αυριανές  …Ελπίδες, θα επαναλαμβάνουν, με συνέπεια  προκλητικής  συνενοχής…

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί… τα όσα μύρια, ενός  κακού  διαχρονικά, έπονται!!! 

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους...!

Μπροστά, σε τέτοια ομορφιά 

ποια ,φιλοφρόνηση αρμόζει

μπορείς, μ’ οτιδήποτε κοινό

τον ήλιο, να  συγκρίνεις?

Ως  παράδειγμα, για το τέλειο

ποιο, κομπλιμέντο αντιστοιχεί

  ευγένεια, να εκφράσεις

στης  γης,  το ανυπέρβλητο?

Και, ποιά ωδή αντανακλά

της  φύσης, το υπέροχο άσμα

διανοείσαι, ρίμα απλή

να  περιγράψει, το μεγαλειώδες?

Θεωρώντας , τα ανόμοια  ίσια

δικαιούσαι, ν’ εκφέρεις  άποψη 

κι’ αν τολμάς, με τι προσομοιάζεις

το υπέρτατο η Θείο?

Με, μια λιτή περίληψη

πως, εκθειάζεις τα απερίγραπτα

όταν ο νους, δε χωρά

την απεραντοσύνη του γαλαξία?

Εσύ, του διαστήματος  ο νάνος

να σφυρηλατείς , μικρόψυχα

τα  ανεξίτηλα των εποχών…

Ανόητε, σαν τη φιλοξενία

οικειοποιήθηκες,  με χρησικτησία

σύντομα , απελπισμένος  ο πλανήτης,

θα σου κοινοποιήσει …

Το  εξώδικο της  έξωσης.

Για όλους...!

Για όλους..!

Μέχρι την Παρασκευή οι συνέλληνες, θα πρέπει  να έχουν πληρώσει πέντε φόρους ...Όρσε, προκαταβόλα...

Το δεκατρία που έφυγε

θυμάμαι, το είχε τάξει.

Θα ρθεί το δεκατέσσερα

και σ’ όλα, θα είσαι εντάξει.

Στο τάκα, τάκα  ωραίε μου,

θα πέφτουν οι γυναίκες

βίλα θα χεις  στην  Μύκονο,

με δέκα υπηρέτες.

Θα τριγυρνάς  χαρούμενος

γοητευτικός , μαγκιόρος,

όμως, για  αυτά τα’ όμορφα

υπάρχει, ένας  όρος.

Ωχ!  Σκέφτηκα από μέσα μου

πάει, να με τυλίξει

τα γυροφέρνει, προφανώς

κοιτάζει να, με ρίξει.

Για τούτο, ανασκουμπώθηκα

ναι μεν αλλά, σαν μου είπε

κάτι, δεν …κόλλαγε καλά

άραγε τι, να βρήκε

 τέτοιο, που θέλει δοκιμή

ζητά, κι’ άλλες θυσίες,

θα μπω σ’ αξιολόγηση,

για να  έχω επιτυχίες?

Ήμουν λοιπόν περίεργος

τόσο, που είχα ρίγη

φάκελο, σαν μου άφησε

ν’ ανοίξω, αφού φύγει.

Όλο αγωνία έτρεξα

δώδεκα θες και, κάτι,

με τρεμάμενα δάχτυλα

σκίζω  το φακελάκι...

Και, μία αράδα, τόση δα,

με γράμματα  εντοπίζω

φορώ τα  ματογυάλια  μου,

διαβάζω και, δακρύζω.

Αν είσαι, γράφει ζωντανός

το τρείς χιλιάδες τόσο

όλα, θα σου έρθουν βολικά

και, θα σε ξελασπώσω.

Τι σοι όρο, μου έβαλε

απόρησα ωστόσο,

λάθος  μεγάλο έκανε

πώς,  να το διορθώσω?

Εγώ, ετούτη την χρονιά

ήθελα, μια  βοήθεια

δέκα αιώνες  ποιο μετά,

μου μοιάζει, κασκαρίκα…

Για όλους...!